Padaczka mezjalna skroniowa skroniowego ze stwardnieniem hipokampa

*Padaczka mezjalna skroniowa ze stwardnieniem hipokampa jest rzadkim zespołem padaczkowym, w którym napady rozpoczynają się w obszarach limbicznych mezjalnego płata skroniowego, szczególnie w okolicy hipokampa, ciała migdałowatego oraz kory zakrętu przyhipokampowego i jego połączeń, z towarzyszącym stwardnieniem hipokampa, zwykle jednostronnym lub asymetrycznym. Często występuje zdarzenie wyzwalające objawy, na przykład drgawki gorączkowe, niedotlenienie, zakażenie wewnątrzczaszkowe lub uraz głowy, zwykle w pierwszych pięciu latach życia, po którym następuje okres utajony bez napadów drgawkowych. Typowe napady obejmują charakterystyczną aurę, która ma postać narastających objawów ze strony nadbrzusza, którym towarzyszą silne emocje, złudzenia oraz objawy autonomiczne (rozszerzenie źrenic, kołatanie serca), postępujące upośledzenie świadomości, automatyzmy ustno-pokarmowe (przygryzanie warg, żucie, lizanie, zgrzytanie zębami), zanik aktywności ruchowej, odchylanie głowy, postawa dystoniczna, automatyzmy werbalne i dotyczące dłoni. Po napadzie drgawek pojawiają się zaburzenia świadomości. Początkowo napady można łatwo kontrolować za pomocą leków przeciwpadaczkowych, później często stają się oporne na leczenie i prowadzą do postępujących zmian zachowania i deficytów pamięci.